دولت آمریکا نسبت به سلامت زندانیان آمریکایی در ایران و بویژه وضع باقر نمازی به جمهوری اسلامی هشدار داد.
کاخ سفید در بیانیه‌ای که روز چهارشنبه ۱۸ بهمن انتشار یافت می‌گوید که باقر نمازی همچنان به مراقبت‌های فوری پزشکی نیاز دارد و ایالات متحده دولت ایران را مسوول سلامتی او می‌داند.
کاخ سفید در همان حال خواستار آزادی فوری تمام شهروندان آمریکایی و همچنین نزار ذکا شهروند لبنانی شده که مقیم آمریکاست و به گفته وکیل آمریکایی‌اش به سرطان مبتلا شده است.
برای اطلاعات بیشتر می توانید صفحه تلگرامی ما را عضو شوید
جیسون پابلت، وکیل نزار ذکا، روز چهارشنبه در مورد وضعیت آقای ذکا که در بازداشت سپاه پاسداران است چنین گفت:
جیسون پابلت: نزار از ۱۸ سپتامبر سال ۲۰۱۵ در بازداشت است و از آن هنگام تاکنون از چند بیماری رنج می‌برد ولی اخیرا به بیماری سرطان مبتلا شده، مقدار زیادی از وزن خود را از دست داده و در چند روز گذشته با مشکل تنفسی دست به گریبان بوده و برخی نارسایی‌های دیگر که ذکر جزییاتش لزومی ندارد، ولی بیماری‌ها آن قدر جدی بوده که ما [برای مداوای او] با سازمان حقوق بشر ایران و عفو بین‌الملل تماس گرفتیم تا افکار عمومی را از این امر آگاه کنیم چرا که زندانبانان همچنان با تقاضای مداوای او و ملاقات با پزشک مخالفت می‌کنند؛ زمانی می‌گویند که او برای مداوا فرستاده می‌شود و بعد خلاف آن را می‌گویند و ما خواستار آزادی بی قیدوشرط او هستیم که البته کاری ایده‌آل خواهد بود، اما حداقل تا حل این مشکل لازمست که آنها [مقام‌های زندان و قضایی ایران] دستکم مراقبت‌های پزشکی را فراهم کنند که از بیماری نمیرد.
یعنی می‌گویید که هیچ‌گونه مراقبت پزشکی در اختیار او قرار نگرفته است؟
چند ماه است که تلاش می‌کنیم تا او با دخالت پزشکی به بیمارستان منتقل شود و برای مداوای بعضی از عوارض بیماری تحت نظر قرار بگیرد ولی تاکنون انجام نشده.
آیا می‌توانید به طور مشخص نوع سرطان او را اعلام کنید؟
به ما گفته شده که او به سرطان روده مبتلاست.
آیا با خانواده آقای ذکا تماس مدام دارید و با مقام‌های جمهوری اسلامی ارتباطی برقرار کردید؟
ما از طریق شبکه‌ای که داریم می‌کوشیم مطمئن شویم که او از کمک برخوردار است؛ البته هر وقت که مقام‌های ایرانی فرصت بدهند و من با عده‌ای در دولت ایران تماس داشته‌ام که بیش از این نمی‌توانم در این باره حرفی بزنم.
همان‌گونه که می‌دانید، بین دولت ایالات متحده و جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گونه روابط دیپلماتیک وجود ندارد. شما از دولت آمریکا در این زمینه چه توقعی دارید؟
آنچه ما از همان آغاز ماجرا گفته‌ایم این است که بسیار آشکار است که مقام‌های ایرانی می‌خواهند که دولت آمریکا در این ماجرا دخالت کند. در واقع محمد جواد ظریف وزیر خارجه ایران دو سال پیش گفت که مسئله نزار ذکا باید بین دولت‌های ایران و آمریکا حل شود و ما کوشیده‌ام که از آقای ظریف پاسخی برای این پرسش پیدا کنیم که منظور او از این حرف چه بوده؟ من اطمینان دارم که ایالات متحده و سایر کشورهایی که مسئله مشابهی دارند، خواهان حل این مشکل هستند. به باور من، دولت‌هایی که شهروند زندانی در ایران دارند باید یک جبهه یگانه تشکیل بدهند و بکوشند که این زندانیان را بی‌درنگ از ایران آزاد کنند.
اگر دولت ایران خواستار پذیرش جامعه جهانی است باید مانند یک دولت متمدن رفتار کند و از دست زدن به چنین اعمالی بپرهیزد. در مورد نزار [ذکا] او به ایران دعوت شده بود و بعد ربوده شد. نزار این مطلب را به کرات گفته. این شیوه رفتار با مهمان نیست. ما نیز به عنوان حقوقدان این مسئله را بارها در سازمان ملل، در دیدار با مقام‌های ایرانی و آمریکایی و لبنانی مطرح کرده‌ایم.
ایران از اعضای کنوانسیون جهانی علیه گروگان‌گیری است و ما در نامه‌ای، این نکته را به دبیرکل سازمان ملل یادآور شده‌ایم که اگر چنین پیمانی و روند پایبندی به آن مفهومی دارد، نباید تنها به حرف زدن اکتفا شود و حتما شنوندگان شما می‌دانند که دولت ایران سال‌هاست که این کار [دستگیری و زندانی کردن اتباع سایر کشورها] را انجام می‌دهد و تازگی ندارد. به جای آنکه در سایه بایستند و تظاهر کنند که هیچ اتفاقی نیفتاده باید این موضوع را با افکار عمومی در میان گذاشت تا نه تنها نزار [ذکا] آزاد بشود بلکه دیگران هم رها بشوند و همین‌طور دولت ایران در آینده از دست یازیدن به چنین اعمالی پرهیز کند.
بسیار خوب است که فرآیندهای بین‌المللی، کنفرانس‌ها در وین و سازمان ملل وجود دارند ولی موکل من اکنون در زندان و بسیار در رنج است. در حالی که سیاست‌پیشگان حرف می‌زنند، این زندانیان رنج می‌برند و این روند باید به پایان برسد و دولت ایران آنها را آزاد کند. در حال حاضر مشکل برای نزار [ذکا] همچنان باقی است؛ او به شدت بیمار است و زمانی برای سیاست‌بازی هم وجود ندارد. تنها فرصتی باقیست تا زندگی مردی را نجات دهیم و به دیگران هم کمک کنیم و امیدوار باشیم کسانی که مقامی رسمی دارند ما را در این راه مدد کنند و این خیلی ارزشمندتر از انتشار بیاینه مطبوعاتی و یا سخن گفتن در یک کنفرانس جهانی است؛ چون چنین کاری [کنفرانس جهانی] به کسانی که در گوشه زندان می‌پوسند، کمکی نمی‌کند.