January 31, 2011
از ميان نامه هاي رسيده به كانون :دوستان اين مطلب را از وبلاگي به نام سنگ سبز خواندم بسيار خواندني و جالب بودبراي شما و خوانندگان عزيزتان ميفرستم تا با هم همراه شويم و سازندگان روز خشم باشيم : در این چند روز تحلیل ها و بحث های زیادی در بین افراد بخصوص حامیان جنبش سبز مطرح شده است. اینکه چرا این جنبش مانند جنبش مردم مصر و یا تونس عمل نکرده و از فرصت ها به درستی استفاده نکرده است.
اول از همه باید خاطر نشان کرد که اعتراضات مردم ایران به خصوص مردم تهران در روزهای اوج تظاهرات به مراتب بیشتر و شدیدتر از اعتراضات مردم مصر بود ولی بنا به دلایلی فعلا حالت انفعالی به خود گرفته است.
برخی از دوستان در حسرت 25 خرداد هستند، باید به این دوستان گفت که اگر مردم در آن روز هر حرکتی می کردند که باعث عقب نشینی حکومت می شد تنها به جابجایی رئیس جمهور منتهی میشد و چه بسا با این کار نظام استبداد دینی خود را برای سالیان سال بیمه می کرد. پس این که در آن روزها اگر هم اتفاقی می افتاد تنها دولت بود که سقوط می کرد نه نظام، و این نادانی حکومت در تن ندادن به خواست ملت زمینه برای سقوط خود را فراهم کرد.
برخی از شهامت های مردم مصر و تونس می گویند انگار شهامت های دلیرانه مردم ایران و به خصوص مردم تهران در آن روز های نا آرام پس از انتخاب را فراموش کرده اند. مگر این نظام از روز اول تظاهرات مردم را در خیابان ها به خاک و خون نکشید؟ مگر همین مردم نبودند که با تمام سرکوب حکومت بدون هیچ اعلامیه ای از طرف کسی در روز عاشورا به خیابان ها آمدند؟ باید قبول کرد که مردم واقعا از خود گذشته گی بسیار نشان دادند.
حال سوال اینجاست که چه شد و چه باید بشود. بدون شک تظاهرات بعدی که در ایران شکل بگیرد بسیار بسیار شدیدتر و خشن تر از تظاهرات سال 88 و درگیری های مصر خواهد بود که با آن بساط نظام استبداد دینی نیز خواهد رفت. بعد از هر سرکوبی مدتی آرامی ظاهری به وجود می آید و به یک باره این فضا در هم می شکند و طغیانی بس شدید و خشن تمام امور را در هم خواهد نوردید. این را خود حاکمیت می داند و برای همین از هرگونه حرکت مردمی به شدت وحشت دارد و تا جایی که بتواند می کوشد تا جلوی موج بعدی اعتراضات که با آن سرنگون خواهد شد را بگیرد.
در حال حاضر یک حس خشم و نفرت شدید در سینه ی مردم در حال انباشته شدن می باشد. این را می توان از حرف های مردم در هر جا فهمید که همه منتظر یک جرقه هستند. بهانه ای که به خیابان ها بیایند ولی این بار اشتباهات سال پیش را تکرار نکنند. در خیابان ها بمانند تا سقوط نظام را جشن بگیرند. همانطور که اگر در عاشورا در خیابان ها مانده بوند. حکوتی که در آن روز خود را در لبه ی پرتگاه دید.
این حکومت همانطور که همه در سال 88 دیدند طبلی تو خالیست از ادعا و توان مقابله با مردم را ندارد و به راحتی سقوط خواهد کرد.
دیگر دنبال رهبر و بت سازی نباشیم. همانطور که در عاشورا بدون رهبر آمدیم باز هم می توانیم. و با استفاده از تجربه های گذشته و اتفاقات در حال وقوع در مصر و تونس، این بار دست در دست هم این کاخ ستم را ویران خواهیم ساخت.
روز خشم ایران نزدیکتر از آن چیزیست که من و تو فکرش را می کنیم.
به امید ایرانی آزاد و آباد